Í gærmorgun heimsótti ég, ásamt framkvæmdastjóra SASS, bæjarstjórunum í Árborg og Hveragerði, fulltrúum frá Innanríkisráðuneytinu og vegamálastjóra höfuðstöðvar Strætó  bs. Ég var þarna mættur sem varaformaður SASS og tilgangur þessara heimsóknar var að kynna sér starfsemi Strætó og þá fyrst og fremst þá þjónustu sem þeir eru að bjóða sem nýst gæti til að efla almenningssamgöngur í landinu.

Tilefnið er að nú um nokkurt skeið hefur vinna verið í gangi í ráðuneyti samgangna að leita leiða til þess að nýta betur það opinbera fé sem varið er til almenningssamgangna. Jafnframt er það stefna núverandi ríkisstjórnar að efla almenningssamgöngur.  Nú um næstu áramót skilst mér að allir samningar um sérleyfisaksturs í landinu renni út og því kannski tækifæri til þess að breyta til.

Það blasir við þegar þessi mál eru skoðuð að í núverandi kerfi eru fjármunir að nýtast mjög illa. Það er niðurstaða ráðuneytismanna og Vegagerðarinnar sem sér um framkvæmd þessarra mála að það kerfi sem við erum að reka í dag sé vægt til orða tekið handónýtt.

Nú hefur Innaríkisráðuneyið ákveðið að bjóða landshlutasamtökum sveitarfélaga að taka þessi mál upp á sína könnu. Stjórn SASS hefur tekið jákvætt í að skoða þessi mál.  Það eru klárlega ákveðnir hagræðingar möguleikar í stöðunni. Sérstalega með því að skipuleggja allt svæðið sem eina heild og stilla ferðum þannig upp að þær nýtist sem flestum og sem víðast. Einnig má sjá fyrir sér ákveðna möguleika í betri samþættingu við aðra akstursþjónustu eins og skólaskstur með framhaldskólanema og e.t.v. eitthvað fleira.

Mér finnst verkefnið spennandi en það er flókið. Það er áhugavert að auka hlut almenningssamgangna m.a. út frá sjónarmiðum umhverfismála. En það verður þá líka að vera þannig að það sé verið að reka samgöngukerfi sem nýtist fólki og það komi að gagni.  

Nú á alveg eftir að sjá hvað kemur út úr þessari skoðun á málinu hjá SASS. Lykilatriði er hvaða fjármuni er verið að ræða í þessu sambandi hjá ríkisvaldinu og hvort einhver meining er að baki þess að efla þessa starfsemi.  

Svanur í Dalsmynni á Snæfellsnesi setti hér inn álit við síðustu færslu. Mér þótti það skemmtilegt að fá kommet frá honum en Svanur er einn allra skemmtilegasti bloggari sem ég les.  http://dalsmynni.123.is  Þó ég eigi nokkra ágæta kunninga og vini á Snæfellsnesinu og komi þar stundum er ég ekki viss um að við Svanur höfum nokkurn tíman hist. Þó skal á það minnst að ég er bæði ómannglöggur og gleymin.

 Það rifjast nú samt upp fyrir mér að ég hef einu sinni komið heim á hlað í Dalsmynni.

Það var fyrir réttum 32 árum síðan. Ég var þá við nám á Hvanneyri og nýlega orðinn tvítugur. Við nemedur skólans höfðum staðið í ströngu við að æfa upp leikrit sem frumsýnt var á árlegri marshátíð. Hátíðin fór fram ef ég man rétt í félagsheimilinu Brún í Bæjarsveit.  Að lokinni leiksýningu var dansað og skemmt sér eitthvað fram eftir nóttu.

Ágæt skólasystir mín og góð vinnkona hafði komið í skólann þessa viku á bíl móður sinnar sem var Moskvíts árg. 1972. Hún þurfti að skila bílum aftur þessa helgi en þau bjuggu  þá í Stykkishólmi. Við tókum það ráð að fara beint af hátíðinni vestur með bílinn og ætlunin var að koma til baka á Hvanneyri með rútunni daginn eftir.

Við lögðum af stað um miðnætti frá Brún. Veðrið var nú engann veginn heppilegt til ferðalaga. Bæði var talsvert frost og snjókoma með skafrenningi. Við vorum búinn að frétta það að Kerlingaskarðið  væri ófært en töldum hægt að komast Heydalinn vestur.  Á þessum árum var nú ferðakvíði ekki að þvælast fyrir manni og við höfðum ofurtrú á Moskanum.

Þegar þetta var þá lá vegurinn vestur Mýrarnar allur í hlykkjum. Þetta var malarvegur sem stóð lítuð upp úr umhverfinu og var niðurgrafinn á köflum. Þrátt fyrir það gekk ferðin nokkuð vel.  Það snjóaði og skóf stanslaust. Við skiptumst á að keyra og rýna út í myrkrið og snjóbylinn.  Það munaði litlu að við færum fram hjá vegamótunum við veginn inn á Heydalinn en það var orðið þá svo blint að erfitt var að sjá vegmerkingarnar.

En nú tók færðin að þyngast og eftir að hafa djöflað Moskanum í gegnum hvern skafinn af öðrum fórum við að átta okkur á því að þetta var nú engann vegin skynsamlegt ferðalag.  Við ákváðum því að snúa við áður en við festum bílinn endanlega í óbyggðum og freista þess að koma honum frekar  vestur að Vegamótum.

Við komumst til baka og eitthvað vetur yfir Haffjarðaána en snjó var nú töluvert farin að festast á veginum. Það endaði svo á þann eina veg sem gat orðið við þessar aðstæður að Moskinn sat pikk fastur í skafli á veginum og komst ekki lengra.

Við vissum að það var ekki mjög langt síðan við fórum fram hjá veginum niður að Laugagerðiskóla og okkur sýndist við sjá ljósin þar. Einnig greindum við ljós norðan og/eða austan við okkur en erfitt var að greina hvað það var langt í burtu. Ég hafði aðeins einu sinni áður komið á þessar slóðir en það var vorið sem ég fermdist en þá fór ungmennfélagið í rútuferð um Snæfellsnesið.

Klukkan hefur eflaust verið um þrjú eða eitthvað farin að ganga fjögur um nóttina þegar þetta var.  Eftir að hafa gert tilraun til þess að ganga af stað til bæja var það niðurstaða okkar að bíða frekar í bílnum þar til birti. Þegar líða fór að morgni hætti að snjóa og hann létti til. Þegar birta tók, blast við okkur bær beint fyrir framan bílinn nokkuð hundruð metra í burtu.

Strax og við vorum var við hreyfingu á bænum og lagði ég af stað gangandi þangað til þess að freista þess að fá einhverja hjálp við að losa bílinn úr skaflinum. Skólasystir mín varð eftir í bílum ef einhver skyldi eiga leið um veginn á meðan sem gæti dregið okkur upp.

Þegar ég kom heim að bænum kom þar til dyra kona ein sem strax bar með sér að hún gæti leyst hvers manns vanda, allavega ef hún kærði sig um. Ekki veit ég hvað hún hugsaði um þennan drengstaula sem var að þvælast þarna illa búinn, í snarvitlausu veðri, eldsnemma að morgni, um hávetur, en hún tók málaumleitan minni mjög vel.

Hún vildi endilega bjóða mér eitthvað að borða eða drekka en ég kunni alls ekki við að þiggja það þar sem vinkona mín beið enn í kuldanum út í Moskanum. Þess í stað spurði ég hana hvort á bænum væri einhver á jeppa eða traktor sem gæti dregið bílinn okkar upp úr skaflinum. Hún kvaðst geta reddað því og hringdi í snarhasti eitt símtal. Að loknu þessu símtali sagði hún mér að það væri maður á leiðinni að bílum að hjálpa okkur. Ekki spurði ég þessa ágætu konu að nafni en seinna var mér tjáð að þetta myndi hafa verið Margrét Í Dalsmynni.  Kann ég henni bestu þakkir fyrir skjót og góð viðbrögð við erindi mínu þennan marsmorgun, snjóaveturinn 1979.

Ég hraðaði mér til baka að bílum aftur og það passaði að þegar ég var þangað komin var þar mættu ungur og röskur maður á Bronko jeppa einum glæsilegum. Mig minnir að ég hafi séð hann koma frá Laugagerði. Ungi maðurinn var vel meðvitaður um að hann var á góðum bíl og var snöggur að kippa Moskanum upp úr skaflinum. 

Ekki vildi hann nú láta þar við sitja. Honum hefur vafalaust fundist þetta ferðalag hjá þessu pari heldur ógæfusamlegt og við yrðum fljót að koma okkur aftur í vandræði. Það varð því úr að hann fylgdi okkur vestur að Vegamótum. Vinnkona mín settist hjá honum inn í hlýann Bronkoinn sem keyrði svo á undan.  Hann keyrði á fullri ferð í gegnum hvern skafinn á fætur öðrum þannig að snjórinn þeyttist í allar átti. Ég kom svo á eftir á Moskanum og lét hann vaða í förin eftir jeppan. Þetta gekk stanslaust og vorum við komin vestur að Vegamótum á örskömmum tíma.

Þar kvöddum við þennan björgunarmann okkar. Ekki veit ég hver þessi maður er eða hvort hann keyrir  ennþá um á Bronkonum. Ef einhver sem les þetta og áttar sig á hver maðurinn er  má hann gjarnan bera honum kveðju frá mér með þakklæti fyrir hjálpsemina.

Á þessum tíma var veitingasalan á Vegamótum lokuð. Á hurðinni var miði sem á stóð að opnað yrði kl 12:00. Við vorum nú bæði gegnköld eftir veruna í bílum alla nóttina, glorhungruð, og ósofinn. Það var talsverður tíma í það að opnað yrði svo ég ákvað að berja að dyrum þar sem ég taldi að væri íbúð þarna á staðnum.  

Enginn kom nú til dyra en ég var ekki búin að berja lengi þegar glugga á húsinu var svift upp og kona ein sem virtist nývöknuð kom þar hálf út og jós yfir mig skömmum. Ekki setti ég á minnið hvað nákvæmlega hraut af vörum hennar en stutta útáfan af því var á þá leið að veitingasalan opnaði kl: 12 og hún vildi fá frið fyrir óþolandi viðskipavinum þangað til.

Ég hrökklaðist því til baka og bættust nú rúmir tveir tímar við dvöl okkar í Moskanum þennan sólarhringinn. Fljótlega eftir hádegi kom rútan frá Helga Pé. vestan af Nesi  á leið suður og skildum við nú Moskan eftir og tókum rútuna að Hvanneyri. Veðrið var nú allveg  gengið niður, það var sólskin og stillt en talsvert frost.

Rétt er að taka fram að síðan þetta var hef ég oft stoppað á Vegamótum og alltaf fengið góða og fína þjónustu.

Fyrir þá sem ekki þekkja framhald sögunnar þá má geta þess að þessi skólasystir mín og góð vinnkona á þessum tíma er enn að ferðast með mér. Nokkrum mánuðum eftir þetta flutti hún suður til mín í Flóann. Hún hafði þá tryggt sér eignarhald á Moskanum og kom á honum suður.

Nú 32 árum, tæplaga 30 ára hjónabandi, 3 uppkomnum börnum ,3 tengdabörnum og 6 barnabörum síðar erum við enn að takast á við verkefnin saman. Við erum að vísu fyrir nokkru hætt að ferðast um á Moskanum (í bili allavega) en höfum ýmislegt annað tekið okkur fyrir hendur saman á þessum árum.

Það vill nú svo til að hún heldur upp á afmæli sitt í dag og því kannski ekki úr vegi að nota tækifærið og þakka henni samfylgdina öll þessi ár. Jafmframt óska ég þess að við eigum eftir að vera samferða  áfram um ókomna framtíð. 


                                                                                          
Til hamingu með daginn Kolbrún mín! 

Nú er ár liðið frá því að ég tók upp á því að skrifa á þessa heimasíðu hugleiðinga mínar. Ég veit svo sem lítið um það hverjir lesa þetta eða hvað þeim finnst þessum sem kíkja hér inn. Enda skiptir það kannski ekki öllu máli. Ég treysti því að þeim sem líkar þetta illa eða finnst þetta leiðinlegt sleppi því að erga sig á þessu með því að lesa það.

Það eru ekki margir sem látið hafa álit sitt í ljós en þó hefur það komið fyrir. Það er helst Bjarni í Gróf sem hefur gert það og þá reyndar oftast til þess að skamma sveitarstjórnina. Ég vil nú sérstaklega þakka Bjarna fyrir þetta sem og öðrum sem hafa sett fram sitt álit á síðunni.

Mér hefur fundist áhugaverðara að skrifa á síðuna þegar maður fær álit hvort sem menn eru mér sammála eða ekki. Ég á alveg eins von á því að ég haldi áfram að skrifa hér þegar og það sem mér dettur í hug.

Í síðustu viku var hér fallegt vetrarveður með sólbjörtum dögum en nokkuð frost. Snjóföl var yfir öllu og var það eingöngu til bóta. Þrátt fyrir frost og snjó finnur maður að vorið er ekki langt undan.

Daginn er farin að lengja. Nú hefur maður orðið ágætan möguleika á að taka þokkalegan útreiðatúr eftir kvöldmjaltir í björtu og er ég að vona að það verði til þess að fjölga þeim stundum sem maður kemst á bak.

Þó álftin sé nú enginn auðfúsugestur hér í nýrækir þá er hún nú yfirleitt fyrsti farfuglinn sem maður tekur eftir. Nú er orðin rúm vika frá því að ég sá fyrstu álftirnar hér á flugi. Þá flaug einnig gæsahópur hér yfir um svipað leiti. Það bendir til þess að það sé alls ekki svo langt þangað til fleiri farfuglar fara að láta sjá sig hér um slóðir.   

Sjálfsagt kemst engin í gegnum lífið án þess að upplifa einhver áföll. Til þess að takast á við þau er mikilvægt að fólk leiti styrks hvort í annað og fjölskylda og vinir standi þétt saman. Þannig komast menn sjálfsagt frekast í gegnum sína erfiðleika í lífinu. Fólk stendur jafnvel sterkara á eftir.

Stundum verða samt atburðir með svo hörmulegum afleiðingum að manni finnst það eigi ekki að leggja á nokkurn mann eða fjölskyldu. Þegar slíkir atburðir snerta einhverja sem standa manni nærri eða fólk sem manni þykir vænt um, þá vill maður helst geta það sem enginn mannlegur máttur getur. Maður vill geta breytt því sem gerðist þannig að það hafi aldrei gerst.

Maður vill geta gert eitthvað eða sagt eitthvað sem máli skiptir. Það eina sem maður getur samt gert er að hugsa til þeirra og reyna á einhvern hátt að sýna samhug sinn. Ég veit ekki hvort það getur skipt máli en maður vonar það.

Í dag var ég við jarðarför Kristófers Alexanders Konráðssonar fimm ára drengs sem lést af slysförum 5. mars s.l.

Hún Aldís Tanja heimasæta í Jaðarkoti er orðinn 6 ára gömul. Mér finnst eins og það sé örstutt síðan hún kom hér fyrst 9 mánaða gömul með mömmu sinni um jólin 2005. Síðan þá hefur hún verið mitt næst elsta barnabarn og við höfum haft tækifæri til þess að gera margt skemmtilegt saman.    

Á meðan foreldrar hennar þau Sigmar og Sandra voru að byggja húsið sitt í Jaðarkoti hér örstutt frá átti hún heima hjá okkur eða í tæpt ár. Eftir að þau fluttu í húsið er hún hér tíður gestur auk þess sem við hittumst alltaf reglulega annað hvort í fjósinu, hesthúsinu, fjárhúsinu eða í einhverjum öðrum útverkum hér á bæ.



Það hefur aldrei verið neinn verkkvíði í Aldísi og hún gjarna tekst á við hin ýmsu og flóknustu verkefni. Þegar við erum tvö ein saman spjöllum við mikið og höfum eiginlega gert það allt frá því áður en hún var byrjuð að tala og gerum enn. 



Aldís á mikið af öfum og ömmum sem hún hittir reglulega. Stundum skokkar hún hér yfir túnið og heimsækir "Langa og Löngu" (langalöngu) sem búa hérna líka. Hún á einnig bæði afa og ömmu í Grindavík sem hún heimsækir regluleg. Hún Aldís veit nákvæmlega hvernig á að umgangast svona fólk þannig að gagn sé af. 

Ég á von á því að við eigum ýmislegt eftir að bralla og ræða saman í framtíðinni. Auðvita breytast verkefnin og umræðuefni okkar eftir því sem við bæði eldumst. Nú hefur hún t.d sagt mér að hún ætli að hefja nám í Flóaskóla næsta haust og sé því fljótlega að fara að hætta í leikskólanum.



Eins og um margt annað sem hún ætlar að gera heyrist mér hún full tilhlökkunnar að takast á við það verkefni. Hún puðar nú við að æfa sig í að skrifa og reikna þannig að hún verði sem best undirbúin fyrir krefjandi skólagöngu næsta haust.